[re] defining definitions 1

Είναι γεγονός ότι στη καθημερινότητα λειτουργούμε ενστικτωδώς, τώρα αν είναι το συμπαθητικό ή το παρασυμπαθητικό συμπαθάτε με (χι χι). Το σίγουρο είναι πως συνεχώς και αδιαλείπτως χρησιμοποιούμε όρους και φράσεις που είναι προκαθορισμένες και εντοιχιστεί στο είναι μας μέσω της προπαίδειας.  Μικρό, μεγάλο, μέτριο, άσχημο, όμορφο, γλυκό, πικρό, λύπη, χαρά, ζωή, σχέση, σεξ... Όλα καθορισμένα από λεξικά και ορολογίες που δεν χωράνε αμφισβήτηση. Καθορισμένα από ποιόν, και... αν τα αμφισβητήσω μετά τι; Το χάος; Δεν λέω σαν ορισμοί είναι σωστοί, βοηθάνε στην σωστή επικοινωνία μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο αλλά... ποιος όρισε το πότε και πού θα εφαρμοστεί ο κάθε όρος; Ξέρω σε έχω μπερδέψει τώρα αλλά για σκέψου το λίγο. Ποιος καθόρισε ότι σε ένα θάνατο πρέπει να είσαι (ή για πολλούς να φαίνεσαι) λυπημένος; Ποιος όρισε ότι η επιτυχία έρχεται μόνο μέσω ενός γάμου. Ποιος όρισε ότι οι σχέσεις πρέπει να είναι υπό ορισμένες προυποθέσεις για να είναι πετυχημένες είτε φιλικές, είτε επαγγελματικές, είτε ερωτικές...
Θυμάμαι πριν χρόνια παρακολουθούσα στη TV μικρά αποσπάσματα με εικόνες και μουσική φέροντας το τίτλο ''ού με θέσπισεν οικείν'' (κανείς δεν μου ορίζει το σπίτι μου) . Μήπως είναι καιρός να το εφαρμόσουμε; Καλό θα ήταν. Μια γενική αναθεώρηση των γενικών όρων και συνθηκών που έχουν θεσπιστεί για να μας ορίσουν τη ζωή, ένα γενικό rewind-delete και κατόπιν νέα εγγραφή σε νέα καθαρή στέρεα βάση με δικούς μας όρους, ορισμούς και προυποθέσεις που χαρακτηρίζουν εσένα κι όχι το κοινωνικό σύνολο...
Έτσι σκέφτηκα να κάνω, με αρχή να φρεσκάρω το δωμάτιο με βάψιμο και αλλαγής διάθεσης. Το χρώμα... γκρί όπως και η ζωή. Η μήπως από τώρα και στο εξής να το λέω λευκό;