[re] thinking possibilities...

Πάντα το 'χα απορία γιατί κάθε χρόνο μία παραλία πρέπει να είναι στη μόδα, δηλαδή κάθε χρόνο τι αλλάζει; Το νερό; Η άμμος; 'Η απλά (ναι μάλλον αυτό είναι) η νοοτροπία και η απλή (και συνάμα παράλογη) νοοτροπία του κόσμου που βαριέται τη μίζερη ζωή του και απλά αλλάζει τοποθεσίες μήπως και αποκτήσει νόημα (ακολουθείς τη μόδα είσαι in).
Πολλά πράγματα είναι στη μόδα, τα πολύ κοντά σορτσάκια, ασχέτου του τι μεγέθους φοράς, τα ρετρό γυαλιά, το μοχίτο, το εναλλακτικό ντύσιμο, η διατροφή, το πιλάτες, το ζούμπα και γενικά ότι ακούγεται ξενόφερτο.
Αυτό σκέφτηκα σήμερα και είπα να πάω λίγο κόντρα...
Για μπάνιο παραλία που ήτανε πέρυσι στη μόδα, ντύσιμο απλό καλοκαιρινό, διατροφή έμ οκ προσπαθώ αλλά όχι για τις επιταγές της μόδας και μάντεψε. Δεν ένιωσα ντεμοντέ καθόλου...
Μήπως είναι καιρός να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ανάλογα μα τα πιστεύω και τις ανάγκες μας χωρίς να υπολογίζουμε τις τάσεις, τις οποίες ορίζει ποιός; Ένας μίζερος που βαριέται και μή έχοντας τι να κάνει αποφασίζει (διαίρει και βασίλευε κατάντησε) το που, ποιος, τι είναι στη μόδα φέτος..
Σόρρυ αλλά αρνούμαι να το ακολουθήσω, ποιός ξέρει, ίσως να δημιούργησα μια τάση που καλύπτει εμένα και είναι προσωπική μόδα. Μεταξύ όμως της japaneze fusion  κουζίνας που είναι τάση φέτος, προτιμώ ένα χορταστικό singapore noodles, κλασσική πλέον αξία...

[re] creating the recipe of a perfect espresso...

Προφανώς όλοι θα έχετε προσέξει (αν όχι τότε υπάρχει θέμα) πως το καλοκαίρι εδώ και λίγες μέρες έχει έρθει για τα καλά, όπως και το γεγονός ότι η πολυαγαπημένη, πολυπολιτισμική, κοσμοπολίτικη και άλλα πολλά σοβινιστικά κοσμητικά επίθετα, Λεμεσός μας αλλάζει.
Σιγά σιγά όλο και σε κάποιο στενό στο κέντρο της πόλης θα ξεφυτρώσει ένα μπαράκι ένα μικρό καφέ ή ουζερί και όντας θύματα της φερόμενης ως οικονομικής κρίσης, ο ανταγωνισμός για καλό ποιοτικό και φτηνό προιόν είναι μεγάλος (θετικό κατ εμε). Μια τέτοια προσπάθεια ανακάλυψα σήμερα και ως γνωστόν κάθε καινούρια προσπάθεια την επικροτώ και υποστηρίζω κι έτσι επισκέφτηκα ένα καφέ-μπαράκι-κάβα που μόλις λίγες μέρες πριν άνοιξε και με το εναλλακτικό artistic industrial  στυλ του υποσχόταν (θεωρητικά) ένα αναβαθμισμένο και συνάμα καινούριο στυλ... Θεωρητικά σαν τοποθεσία και γενικά σαν χώρος το πέτυχε, βέβαια μετά τη παραγγελία ανακαλύπτεις πως το συγκεκριμένο μαγαζί έχει αναθεωρήσει πολλά, τόσο στη διακόσμηση, το στυλ, το φωτισμό όσο και στη συνταγή για το καφέ... Η παραγγελία; Ένα freddo espresso, ένα  freddo capuccino. Χρόνος αναμονής μέχρι να έρθει ο σερβιτόρος, 2 λεπτά (σημειωτέο ήταν άδειο). Χρόνος αναμονής μέχρι να έρθει η παραγγελία; 30-35 λεπτά !
Ο λόγος; Ακόμη τον ψάχνω. Στη πολύ συζήτηση κλπ να βλέπω μια κοπελιά να φεύγει με τη τσάντα της και να επιστρέφει απ το περίπτερο με γάλα εβαπορέ στο χέρι (ούτε καν φρέσκο). Ο καφές μέτριος, τα παγάκια διάφανα (έχω αδυναμία σε διάφανα παγάκια μη το ψάχνεις) και γενικά η όλη φάση μια ξενέρα.. Βέβαια μετά από αρκετή ώρα γέμισε από κόσμο και μοιραστήκαμε το τραπέζι με μια άλλη παρέα κι επειδή όπως λένε ένα τραπέζι φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά ξεκίνησε και συζήτηση με τα παιδιά με αποκορύφωμα το λογαριασμό που είχε 5 ευρώ (συνολικά). Αυτό είναι αγαπητέ η  συνταγή για ένα πετυχημένο espresso, υπομονή λίγο σπάσιμο νεύρων αλλά για να εκτιμήσεις όλα τα υπόλοιπα είναι αναγκαίο κακό...Ίσως την επόμενη φορά να έρθει στα 20 λεπτά ο καφές.

[re] defining definitions 1

Είναι γεγονός ότι στη καθημερινότητα λειτουργούμε ενστικτωδώς, τώρα αν είναι το συμπαθητικό ή το παρασυμπαθητικό συμπαθάτε με (χι χι). Το σίγουρο είναι πως συνεχώς και αδιαλείπτως χρησιμοποιούμε όρους και φράσεις που είναι προκαθορισμένες και εντοιχιστεί στο είναι μας μέσω της προπαίδειας.  Μικρό, μεγάλο, μέτριο, άσχημο, όμορφο, γλυκό, πικρό, λύπη, χαρά, ζωή, σχέση, σεξ... Όλα καθορισμένα από λεξικά και ορολογίες που δεν χωράνε αμφισβήτηση. Καθορισμένα από ποιόν, και... αν τα αμφισβητήσω μετά τι; Το χάος; Δεν λέω σαν ορισμοί είναι σωστοί, βοηθάνε στην σωστή επικοινωνία μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο αλλά... ποιος όρισε το πότε και πού θα εφαρμοστεί ο κάθε όρος; Ξέρω σε έχω μπερδέψει τώρα αλλά για σκέψου το λίγο. Ποιος καθόρισε ότι σε ένα θάνατο πρέπει να είσαι (ή για πολλούς να φαίνεσαι) λυπημένος; Ποιος όρισε ότι η επιτυχία έρχεται μόνο μέσω ενός γάμου. Ποιος όρισε ότι οι σχέσεις πρέπει να είναι υπό ορισμένες προυποθέσεις για να είναι πετυχημένες είτε φιλικές, είτε επαγγελματικές, είτε ερωτικές...
Θυμάμαι πριν χρόνια παρακολουθούσα στη TV μικρά αποσπάσματα με εικόνες και μουσική φέροντας το τίτλο ''ού με θέσπισεν οικείν'' (κανείς δεν μου ορίζει το σπίτι μου) . Μήπως είναι καιρός να το εφαρμόσουμε; Καλό θα ήταν. Μια γενική αναθεώρηση των γενικών όρων και συνθηκών που έχουν θεσπιστεί για να μας ορίσουν τη ζωή, ένα γενικό rewind-delete και κατόπιν νέα εγγραφή σε νέα καθαρή στέρεα βάση με δικούς μας όρους, ορισμούς και προυποθέσεις που χαρακτηρίζουν εσένα κι όχι το κοινωνικό σύνολο...
Έτσι σκέφτηκα να κάνω, με αρχή να φρεσκάρω το δωμάτιο με βάψιμο και αλλαγής διάθεσης. Το χρώμα... γκρί όπως και η ζωή. Η μήπως από τώρα και στο εξής να το λέω λευκό;

[re] creating the cup...

Σε μια απ τις πολλές μέρες που η βαρεμάρα ακουμπά τα όρια της παράνοιας και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό, μια εικόνα σε ένα περιοδικό μου έκλεψε τη προσοχή (αυτό θα πει καλό μάρκετινγκ). Ένα ωραίο φόντο, πολύχρωμο με graffiti, τοίχο από κόκκινο τουβλάκι και μπροστά μια μοντέλα (δεν φταίω εγώ, οι νέοι κανόνες γραφής το επέβαλαν αυτό)   με ένα τζιν ανεβασμένο μέχρι το στήθος, πουκάμισο λευκό τουλάχιστον 3 νούμερα μεγαλύτερο και το μαλλί περμανάντ και στο κάτω μέρος της εικόνας η φράση ''90's is back''.... Βλακείες λέω, να επιστρέψει μια εποχή που ναι μεν στο κόσμο της μουσικής έκανε τη διαφορά αλλά στα υπόλοιπα... άστα να πάνε.
Να που σήμερα ήρθε η διάψευση κατάμουτρα (κατά κάποιο τρόπο) αποδεικνύοντας μου περίτρανα ότι τα  90's  υπάρχουν, και όχι απλά υπάρχουν αλλά... δεν έχουν φύγει ποτέ! Σε μια απ' τις καθιερωμένες εξορμήσεις στη πόλη, έχω προσέξει ότι, το περμανάντ υπάρχει, τα γυαλιστερά τύπου αντιανεμικό - πλαστικό μπουφάν, αν και έχει υποστεί κάποιες αλλαγές, υπάρχει, τα μεγάλα σε νούμερο (δεν αναφέρομαι σε κατηγορία ανθρώπων) τζιν αλλά και το γλυκό που σηματοδότησε την εποχή  (cup cake) αλλά και η απώλεια ενός άλλου cup στις παραλίες έχουν κάνει δυναμικό come back! Το 'χω απορία όμως, είναι όντως επαναφορά ή καλύτερα επανάληψη της συγκεκριμένης δεκαετίας ή απλά υποσυνείδητα τα έχω προσέξει; Για δώσε λίγο περισσότερη σημασία, ίσως ανακαλύψεις και άλλες δεκαετίες που σιγά σιγά ξανασηκώνουν κεφάλι και ξανά προς τη μόδα τραβάν...
Δεν λέω, καλά και τα ρούχα και τα γλυκά άντε και τα μαλλιά αλλά το topless στη παραλία, ειδικά από κυρίες (λέμε τώρα) που στη συγκεκριμένη δεκαετία ήταν στα 25 τους, εμ, δεν είναι και ότι καλύτερο, ειδικά όταν κρατάς στο χέρι ένα lemon cup cake  που το λαχταρούσες μέρες... Τι να πω. Stay tuned...

[re] inventing your self...

Σου έχουν τύχει στιγμές που σε κάνουν να θες να τινάξεις τα πάντα από πάνω σου; Φάσεις που η καταπιεστική και ομολογουμένως βαρετή (όχι για όλους) ζωή, σε ωθεί στη τρέλα; Καταστάσεις που σε συνδυασμό με τη ζέστη, την υγρασία και τα απανωτά κορναρίσματα στο φανάρι προτού ανάψει το πράσινο (είναι για να προειδοποιήσει ότι τείνει να αλλάξει χρώμα), που σε οδηγούν στο σημείο της παράνοιας:
Όοοοχι δeν χρειάζεσαι (μόνο) διακοπές, αλλά ένα γενικό make over... Μια γενική αναθεώρηση σε στάση ζωής, σχέσεις με ανθρώπους, μια εκ νέου γνωριμία με τον εαυτό σου.
Αγγλιστί, reinvention. Ελληνιστί, επαναπροσδιορισμός. Η γλώσσα δεν έχει σημασία... Καιρός λοιπόν να συμμετάσχουμε κι εμείς σ'αυτή την οικουμενική αναδιοργάνωση της κοινωνίας, αντίληψης και νοοτροπίας μιας κατάστασης που όλοι ανά το παγκόσμιο πρέπει να δουλέψουμε καθένας στον τομέα που χρήζει περισσότερης σημασίας. Γι αυτό οπλίσου με υπομονή, σύνεση, κατανόηση, σεβασμό προς εαυτόν και αλλήλους και κυρίως με εργατικότητα, όπως μια μέλισσα εξάλλου...