Σάββατο σήμερα, και όπως όλοι θα προσέξαμε ότι η μέρα μεγάλωσε, η ώρα από αύριο
αλλάζει και ο κόσμος σιγά σιγά θυμάται πως πλησιάζει το καλοκαίρι και σε μια απέλπιδα προσπάθεια του να χάσει τα περιττά κιλά των γιορτών (σε σύνολο πόσες δεν γνωρίζω) ξεκινά να βολτάρει στη παραλιακή, να τρέξει, να πάρει το καφέ του (παράδοση πλέον) κι εγώ, πιστός ακόλουθος και παρατηρητής της κοινωνικής ''εξέλιξης'' που μας χαρακτηρίζει παρακολουθώ με χαρά την αλλαγή της διάθεσης που επικρατεί διάχυτη στον αέρα...
Μόνο που φέτος, αυτό δεν συμβαίνει... Ο καιρός άλλαξε μεν αλλά η διάθεση παραμένει ένα χειμωνιάτικο συννεφιασμένο πρωινό. Άνθρωποι σκεφτικοί, με σκυθρωπά πρόσωπα να διαβάζουν εφημερίδες με άρθρα περί οικονομικού θαύματος, συζητήσεις που περιφέρονται γύρω από μια λέξη... κρίση...
Άλλαξε η νοοτροπία, ο κόσμος χάλασε, αλλα γιατί; Η κρίση δεν είναι, πέρασε κι ενας χρόνος απο τότε, οι κακουχίες και δυσκολίες της ζωής, ούτε κι αυτό...
Μετά απο διαρκείς σκέψεις και θεωρίες περί συνωμοσίας κλπ κατέληξα στο εξής... η κοινωνία μας πάσχει απο σύνδρομο Mary Poppins!
Ώς γνωστό, η mary Poppins είναι ένας χαρακτήρας της disney που κρατώντας την ομπρέλα της και τη τσάντα, ουρανοκατέβατη ήρθε και έδωσε λύσεις στα προβλήματα της οικογένειας...
Θα πείς, πάει αυτό το καψε, αλλά, για σκέψου λιγάκι... Ο καθένας κουβαλάει το βάρος του, άλλος μικρό άλλος μεγάλο, άλλος μικρό αλλα το βλέπει τεράστιο (πχ τι χρώμα να βάψω τα μαλλιά μου) αλλά μηδενός εξαιρουμένου, πάσχει απο αυτό το σύνδρομο...(προς αποφυγήν παρεξήγησης η ορολογία είναι αμιγώς δική μου επηρεαζόμενος απο το σύνδρομο Peter Pan)
Όλοι ανεξαιρέτως λαχταράμε την ώρα που κάποιος, κάτι σε κάποια φάση θα ξεφυτρώσει και σαν απο μηχανής θεός θα παρουσιαστεί ενώπιον μας, και μέσα στη μαγική του τσάντα θα υπάρχει η λύση.
λεφτά, εξουσία, λεφτά, αγάπη, λεφτά... Οι ανάγκες του καθενός απο μας, έτσι σαν μια Mary Poppins θα μας δώσει τη λύση που πάντα λαχταρούσαμε... Αυτό είναι! Πάσχουμε απο αυτό το σύνδρομο, ή καλύτερα, νοσούσαμε... γιατί τώρα είναι που σιγά σιγα συνειδητοποιούμε πως η λύση δεν θα ρθει ουρανοκατέβατη, ούτε με την πίστη στο σύμπαν ούτε με τα καθημερινά ευχαριστώ (βλέπε paulo coello και the secret), όχι αγαπητοί μου, η λύση δεν είναι απο εξωγενή παράγοντα... γι αυτό καλύτερα να το καταλάβεις τώρα που είναι νωρίς. Κι άσε τα σκυθρωπά πρόσωπα, άσε τις στεναχώριες γιατί μέχρι να σου περάσει θα είναι ήδη Οκτώβρης και θα πρέπει να κλειστείς πάλι σπίτι...
αλλάζει και ο κόσμος σιγά σιγά θυμάται πως πλησιάζει το καλοκαίρι και σε μια απέλπιδα προσπάθεια του να χάσει τα περιττά κιλά των γιορτών (σε σύνολο πόσες δεν γνωρίζω) ξεκινά να βολτάρει στη παραλιακή, να τρέξει, να πάρει το καφέ του (παράδοση πλέον) κι εγώ, πιστός ακόλουθος και παρατηρητής της κοινωνικής ''εξέλιξης'' που μας χαρακτηρίζει παρακολουθώ με χαρά την αλλαγή της διάθεσης που επικρατεί διάχυτη στον αέρα...
Μόνο που φέτος, αυτό δεν συμβαίνει... Ο καιρός άλλαξε μεν αλλά η διάθεση παραμένει ένα χειμωνιάτικο συννεφιασμένο πρωινό. Άνθρωποι σκεφτικοί, με σκυθρωπά πρόσωπα να διαβάζουν εφημερίδες με άρθρα περί οικονομικού θαύματος, συζητήσεις που περιφέρονται γύρω από μια λέξη... κρίση...Άλλαξε η νοοτροπία, ο κόσμος χάλασε, αλλα γιατί; Η κρίση δεν είναι, πέρασε κι ενας χρόνος απο τότε, οι κακουχίες και δυσκολίες της ζωής, ούτε κι αυτό...
Μετά απο διαρκείς σκέψεις και θεωρίες περί συνωμοσίας κλπ κατέληξα στο εξής... η κοινωνία μας πάσχει απο σύνδρομο Mary Poppins!
Ώς γνωστό, η mary Poppins είναι ένας χαρακτήρας της disney που κρατώντας την ομπρέλα της και τη τσάντα, ουρανοκατέβατη ήρθε και έδωσε λύσεις στα προβλήματα της οικογένειας...
Θα πείς, πάει αυτό το καψε, αλλά, για σκέψου λιγάκι... Ο καθένας κουβαλάει το βάρος του, άλλος μικρό άλλος μεγάλο, άλλος μικρό αλλα το βλέπει τεράστιο (πχ τι χρώμα να βάψω τα μαλλιά μου) αλλά μηδενός εξαιρουμένου, πάσχει απο αυτό το σύνδρομο...(προς αποφυγήν παρεξήγησης η ορολογία είναι αμιγώς δική μου επηρεαζόμενος απο το σύνδρομο Peter Pan)
Όλοι ανεξαιρέτως λαχταράμε την ώρα που κάποιος, κάτι σε κάποια φάση θα ξεφυτρώσει και σαν απο μηχανής θεός θα παρουσιαστεί ενώπιον μας, και μέσα στη μαγική του τσάντα θα υπάρχει η λύση.
λεφτά, εξουσία, λεφτά, αγάπη, λεφτά... Οι ανάγκες του καθενός απο μας, έτσι σαν μια Mary Poppins θα μας δώσει τη λύση που πάντα λαχταρούσαμε... Αυτό είναι! Πάσχουμε απο αυτό το σύνδρομο, ή καλύτερα, νοσούσαμε... γιατί τώρα είναι που σιγά σιγα συνειδητοποιούμε πως η λύση δεν θα ρθει ουρανοκατέβατη, ούτε με την πίστη στο σύμπαν ούτε με τα καθημερινά ευχαριστώ (βλέπε paulo coello και the secret), όχι αγαπητοί μου, η λύση δεν είναι απο εξωγενή παράγοντα... γι αυτό καλύτερα να το καταλάβεις τώρα που είναι νωρίς. Κι άσε τα σκυθρωπά πρόσωπα, άσε τις στεναχώριες γιατί μέχρι να σου περάσει θα είναι ήδη Οκτώβρης και θα πρέπει να κλειστείς πάλι σπίτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.