[re] Mary Poppins Syndrome

Σάββατο σήμερα, και όπως όλοι θα προσέξαμε ότι η μέρα μεγάλωσε, η ώρα από αύριο
αλλάζει και ο κόσμος σιγά σιγά θυμάται πως πλησιάζει το καλοκαίρι και σε μια απέλπιδα προσπάθεια του να χάσει τα περιττά κιλά των γιορτών (σε σύνολο πόσες δεν γνωρίζω) ξεκινά να βολτάρει στη παραλιακή, να τρέξει, να πάρει το καφέ του (παράδοση πλέον) κι εγώ, πιστός ακόλουθος και παρατηρητής της κοινωνικής ''εξέλιξης'' που μας χαρακτηρίζει παρακολουθώ με χαρά την αλλαγή της διάθεσης που επικρατεί διάχυτη στον αέρα...
Μόνο που φέτος, αυτό δεν συμβαίνει... Ο καιρός άλλαξε μεν αλλά η διάθεση παραμένει ένα χειμωνιάτικο συννεφιασμένο πρωινό. Άνθρωποι σκεφτικοί, με σκυθρωπά πρόσωπα να διαβάζουν εφημερίδες με άρθρα περί οικονομικού θαύματος, συζητήσεις που περιφέρονται γύρω από μια λέξη... κρίση...
Άλλαξε η νοοτροπία, ο κόσμος χάλασε, αλλα γιατί;  Η κρίση δεν είναι, πέρασε κι ενας χρόνος απο τότε, οι κακουχίες και δυσκολίες της ζωής, ούτε κι αυτό...
Μετά απο διαρκείς σκέψεις και θεωρίες περί συνωμοσίας κλπ κατέληξα στο εξής... η κοινωνία μας πάσχει απο σύνδρομο Mary Poppins!
Ώς γνωστό, η mary Poppins είναι ένας χαρακτήρας της disney που κρατώντας την ομπρέλα της και τη τσάντα, ουρανοκατέβατη ήρθε και έδωσε λύσεις στα προβλήματα της οικογένειας...
Θα πείς, πάει αυτό το καψε, αλλά, για σκέψου λιγάκι... Ο καθένας κουβαλάει το βάρος του, άλλος μικρό άλλος μεγάλο, άλλος μικρό αλλα το βλέπει τεράστιο (πχ τι χρώμα να βάψω τα μαλλιά μου) αλλά μηδενός εξαιρουμένου, πάσχει απο αυτό το σύνδρομο...(προς αποφυγήν παρεξήγησης η ορολογία είναι αμιγώς δική μου επηρεαζόμενος απο το σύνδρομο Peter Pan)
Όλοι ανεξαιρέτως λαχταράμε την ώρα που κάποιος, κάτι σε κάποια φάση θα ξεφυτρώσει και σαν απο μηχανής θεός θα παρουσιαστεί ενώπιον μας, και μέσα στη μαγική του τσάντα θα υπάρχει η λύση.
λεφτά, εξουσία, λεφτά, αγάπη, λεφτά... Οι ανάγκες του καθενός απο μας, έτσι σαν μια Mary Poppins θα μας δώσει τη λύση που πάντα λαχταρούσαμε... Αυτό είναι! Πάσχουμε απο αυτό το σύνδρομο, ή καλύτερα, νοσούσαμε... γιατί τώρα είναι που σιγά σιγα συνειδητοποιούμε πως η λύση δεν θα ρθει ουρανοκατέβατη, ούτε με την πίστη στο σύμπαν ούτε με τα καθημερινά ευχαριστώ (βλέπε paulo coello και the secret), όχι αγαπητοί μου, η λύση δεν είναι απο εξωγενή παράγοντα... γι αυτό καλύτερα να το καταλάβεις τώρα που είναι νωρίς. Κι άσε τα σκυθρωπά πρόσωπα, άσε τις στεναχώριες γιατί μέχρι να σου περάσει θα είναι ήδη Οκτώβρης και θα πρέπει να κλειστείς πάλι σπίτι...

[re]intoducing my self...

Σε μια απ τις καθιερωμένες μου επισκέψεις (προσκύνημα κατ εμέ) στο zara home συνηδητοποίησα ότι η νέα τάση στα διακοσμητικά για το σπίτι είναι τα πολύχρωμα κεραμικά γυάλινα και λογής υλικών αντικείμενα... Εκεί λοιπόν που προσπαθούσα να αφουγκραστώ τις προτάσεις για φέτος (αλλά και για να μου δημιουργήσω την ανάγκη να αγοράσω κάτι απ αυτά) πρόσεξα μια κλεψύδρα και πιο δίπλα μια άλλη μεγαλύτερη με πράσινη άμμο. Σε μια ο χρόνος περνούσε πιο αργά, σε άλλη πιο γρήγορα... ήταν τότε που αντιλήφθηκα το πόσο γρήγορα πέρασε ένας χρόνος απ τη τελευταία φορά που έγραψα σε αυτό το blog. Ένας χρόνος, 12 μήνες, 365 μέρες ξέρω γω πόσα δευτερόλεπτα...
Και το πήρα απόφαση. Ναι! Θα ξεκινήσω πάλι να γράφω... Τώρα αν σας έλειψα, το αμφιβάλλω, αλλά ok, lifes a bitch!
Πρέπει όμως να είναι μια συναρπαστική είσοδος. Φαντασμαγορική! Πρέπει να συνοδεύεται από κάτι συνταρακτικό! Και νa που σήμερα έγινε αυτό που έψαχνα. Κάτι συναρπαστικό. Τώρα θα 'χω να λέω πως το re-be άνοιξε ξανά τις πύλες του την ίδια μέρα με την πινακοθήκη Λεβέντη (hashtag 'wraia pasa').
Ένα λίκνο πολιτισμού λοιπόν ανοίγει σήμερα τις πύλες του, μια πινακοθήκη που έρχεται να στεγάσει πίνακες και έργα τέχνης σημαντικών Κυπρίων, Ελλήνων και Ευρωπαίων καλλιτεχνών κάτω από μια (ομολογουμένως εκπληκτικά σχεδιασμένη ) στέγη.Ένας χώρος που για πολλούς δεν σημαίνει κάτι αλλά για άλλους (συμπεριλαμβανομένου και εμού) συμβολίζει την ελπίδα, που σε μια εποχή κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής λεηλασίας γίνονται και έργα που μόνο κίνητρο έχουν τη πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου και την κοινωνική μόρφωση του πολίτη.
Καλώς όρισες λοιπόν Λεβέντιος πινακοθήκη κι εγώ... καλώς σας βρήκα.

re-be 

[re]writing the Da Vinci code

Απουσία 2 ημερών, το ξέρω σας έχω λείψει, πολλά τα δρώμενα όμως που έπρεπε να παραβρεθώ... Ψέματα. Έεεεμ, ήμουν άρρωστος; Πάλι ψέματα... Τι να κάνω, σ'αυτή τη ζωή πρέπει να ζεις σε ένα ψέμα να επιβιώσεις. Ούπς, ακόμη ένα ψέμα...
Ψέματα υπάρχουν πολλά. Αθώα, μικρά, μεγάλα, επικίνδυνα κλπ κλπ.... η λίστα δεν τελειώνει... Σε ποιες περιστάσεις λέω εγώ ψέμα; Σε περιπτώσεις που ίσως η αλήθεια πληγώσει... Στα υπόλοιπα, όσον αφορά τη ζωή μου, ουδέποτε είπα ψέμα, αυτό το πίστευα μέχρι χθες φυσικά γιατί... κατάφερα και έπεισα τον εαυτό μου να ζήσω σε ένα ψέμα, θεωρώντας κάποιες φιλίες, πραγματικές φιλίες. Μπα, το μεγαλύτερο ψέμα απ' όλα είναι αυτό... Ο λόγος, απλός, όπως και ο καφές μου, κάποια στιγμή παρουσιάζεται το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου, που με ανυπόστατες εικασίες και με την ύπαρξη ενός μεγάλου σχεδίου αποπλάνησης ή από καθαρή και αγνή ζήλια ίσως (δεν το πιστεύω αλλά όλα είναι πιθανά) δημιουργείται ένα κλίμα ας το πούμε κατηγορητηρίου που απώτερο σκοπό έχει την λαμπρή θριάμβευση της αλήθειας (της οποίας οι δημιουργοί είναι οι ίδιοι). Ε λοιπόν δεν θα σας κάνω τη χάρη... Απέδειξα και αποδεικνύω στον εαυτό μου τι είμαι κ τι κάνω και αν δεν σε ικανοποιεί και προσπαθείς να γίνεις ο επόμενο Dan Brown, ελεύθερα. Σίγουρα δεν θα αγόραζα το βιβλίο αλλά όλο και κάπου θα το έβλεπα σε μια γωνιά στο ράφι με τα προιόντα προς έκπτωση.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε με έμφυτη τη φιλοδοξία, αλλά με τον υπερφίαλο εγωισμό και την εγωκεντρική συμπεριφορά αποκτάς ασυνείδητα το σύνδρομο του θεού. Ένα είναι το σίγουρο. Τα χαρτιά υπάρχουν, οι αποδείξεις (νόμιμες και υπογεγραμμένες) υπάρχουν,  so bring it on... Μην έρθει ο τροχός και γυρίσει όμως γιατί θα έχει γεύση σαν τον καφέ μου, πικρό και μαύρο...

[re] Untitled...

Καλό μήνα σε όλους, Κυπριακή προεδρία της Ευρωπαικής Ένωσης ξεκινά σήμερα, αφιερώνω το τραγούδι αυτό σε όλους όσους έφεραν αυτή τη μικρή χώρα στο έλεος της οικονομικής καταστροφής, της ανεργίας, της αύξησης μεταναστών, εγκληματικότητας, φτώχειας, μιζέριας για το βωμό του χρήματος... Αυτή είναι η Ευρώπη για τη Κύπρο.... Καλώς ήλθατε στη Κύπρο άρχοντες, τράγοι και μαιμούδες... 

[re] thinking possibilities...

Πάντα το 'χα απορία γιατί κάθε χρόνο μία παραλία πρέπει να είναι στη μόδα, δηλαδή κάθε χρόνο τι αλλάζει; Το νερό; Η άμμος; 'Η απλά (ναι μάλλον αυτό είναι) η νοοτροπία και η απλή (και συνάμα παράλογη) νοοτροπία του κόσμου που βαριέται τη μίζερη ζωή του και απλά αλλάζει τοποθεσίες μήπως και αποκτήσει νόημα (ακολουθείς τη μόδα είσαι in).
Πολλά πράγματα είναι στη μόδα, τα πολύ κοντά σορτσάκια, ασχέτου του τι μεγέθους φοράς, τα ρετρό γυαλιά, το μοχίτο, το εναλλακτικό ντύσιμο, η διατροφή, το πιλάτες, το ζούμπα και γενικά ότι ακούγεται ξενόφερτο.
Αυτό σκέφτηκα σήμερα και είπα να πάω λίγο κόντρα...
Για μπάνιο παραλία που ήτανε πέρυσι στη μόδα, ντύσιμο απλό καλοκαιρινό, διατροφή έμ οκ προσπαθώ αλλά όχι για τις επιταγές της μόδας και μάντεψε. Δεν ένιωσα ντεμοντέ καθόλου...
Μήπως είναι καιρός να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ανάλογα μα τα πιστεύω και τις ανάγκες μας χωρίς να υπολογίζουμε τις τάσεις, τις οποίες ορίζει ποιός; Ένας μίζερος που βαριέται και μή έχοντας τι να κάνει αποφασίζει (διαίρει και βασίλευε κατάντησε) το που, ποιος, τι είναι στη μόδα φέτος..
Σόρρυ αλλά αρνούμαι να το ακολουθήσω, ποιός ξέρει, ίσως να δημιούργησα μια τάση που καλύπτει εμένα και είναι προσωπική μόδα. Μεταξύ όμως της japaneze fusion  κουζίνας που είναι τάση φέτος, προτιμώ ένα χορταστικό singapore noodles, κλασσική πλέον αξία...

[re] creating the recipe of a perfect espresso...

Προφανώς όλοι θα έχετε προσέξει (αν όχι τότε υπάρχει θέμα) πως το καλοκαίρι εδώ και λίγες μέρες έχει έρθει για τα καλά, όπως και το γεγονός ότι η πολυαγαπημένη, πολυπολιτισμική, κοσμοπολίτικη και άλλα πολλά σοβινιστικά κοσμητικά επίθετα, Λεμεσός μας αλλάζει.
Σιγά σιγά όλο και σε κάποιο στενό στο κέντρο της πόλης θα ξεφυτρώσει ένα μπαράκι ένα μικρό καφέ ή ουζερί και όντας θύματα της φερόμενης ως οικονομικής κρίσης, ο ανταγωνισμός για καλό ποιοτικό και φτηνό προιόν είναι μεγάλος (θετικό κατ εμε). Μια τέτοια προσπάθεια ανακάλυψα σήμερα και ως γνωστόν κάθε καινούρια προσπάθεια την επικροτώ και υποστηρίζω κι έτσι επισκέφτηκα ένα καφέ-μπαράκι-κάβα που μόλις λίγες μέρες πριν άνοιξε και με το εναλλακτικό artistic industrial  στυλ του υποσχόταν (θεωρητικά) ένα αναβαθμισμένο και συνάμα καινούριο στυλ... Θεωρητικά σαν τοποθεσία και γενικά σαν χώρος το πέτυχε, βέβαια μετά τη παραγγελία ανακαλύπτεις πως το συγκεκριμένο μαγαζί έχει αναθεωρήσει πολλά, τόσο στη διακόσμηση, το στυλ, το φωτισμό όσο και στη συνταγή για το καφέ... Η παραγγελία; Ένα freddo espresso, ένα  freddo capuccino. Χρόνος αναμονής μέχρι να έρθει ο σερβιτόρος, 2 λεπτά (σημειωτέο ήταν άδειο). Χρόνος αναμονής μέχρι να έρθει η παραγγελία; 30-35 λεπτά !
Ο λόγος; Ακόμη τον ψάχνω. Στη πολύ συζήτηση κλπ να βλέπω μια κοπελιά να φεύγει με τη τσάντα της και να επιστρέφει απ το περίπτερο με γάλα εβαπορέ στο χέρι (ούτε καν φρέσκο). Ο καφές μέτριος, τα παγάκια διάφανα (έχω αδυναμία σε διάφανα παγάκια μη το ψάχνεις) και γενικά η όλη φάση μια ξενέρα.. Βέβαια μετά από αρκετή ώρα γέμισε από κόσμο και μοιραστήκαμε το τραπέζι με μια άλλη παρέα κι επειδή όπως λένε ένα τραπέζι φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά ξεκίνησε και συζήτηση με τα παιδιά με αποκορύφωμα το λογαριασμό που είχε 5 ευρώ (συνολικά). Αυτό είναι αγαπητέ η  συνταγή για ένα πετυχημένο espresso, υπομονή λίγο σπάσιμο νεύρων αλλά για να εκτιμήσεις όλα τα υπόλοιπα είναι αναγκαίο κακό...Ίσως την επόμενη φορά να έρθει στα 20 λεπτά ο καφές.

[re] defining definitions 1

Είναι γεγονός ότι στη καθημερινότητα λειτουργούμε ενστικτωδώς, τώρα αν είναι το συμπαθητικό ή το παρασυμπαθητικό συμπαθάτε με (χι χι). Το σίγουρο είναι πως συνεχώς και αδιαλείπτως χρησιμοποιούμε όρους και φράσεις που είναι προκαθορισμένες και εντοιχιστεί στο είναι μας μέσω της προπαίδειας.  Μικρό, μεγάλο, μέτριο, άσχημο, όμορφο, γλυκό, πικρό, λύπη, χαρά, ζωή, σχέση, σεξ... Όλα καθορισμένα από λεξικά και ορολογίες που δεν χωράνε αμφισβήτηση. Καθορισμένα από ποιόν, και... αν τα αμφισβητήσω μετά τι; Το χάος; Δεν λέω σαν ορισμοί είναι σωστοί, βοηθάνε στην σωστή επικοινωνία μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο αλλά... ποιος όρισε το πότε και πού θα εφαρμοστεί ο κάθε όρος; Ξέρω σε έχω μπερδέψει τώρα αλλά για σκέψου το λίγο. Ποιος καθόρισε ότι σε ένα θάνατο πρέπει να είσαι (ή για πολλούς να φαίνεσαι) λυπημένος; Ποιος όρισε ότι η επιτυχία έρχεται μόνο μέσω ενός γάμου. Ποιος όρισε ότι οι σχέσεις πρέπει να είναι υπό ορισμένες προυποθέσεις για να είναι πετυχημένες είτε φιλικές, είτε επαγγελματικές, είτε ερωτικές...
Θυμάμαι πριν χρόνια παρακολουθούσα στη TV μικρά αποσπάσματα με εικόνες και μουσική φέροντας το τίτλο ''ού με θέσπισεν οικείν'' (κανείς δεν μου ορίζει το σπίτι μου) . Μήπως είναι καιρός να το εφαρμόσουμε; Καλό θα ήταν. Μια γενική αναθεώρηση των γενικών όρων και συνθηκών που έχουν θεσπιστεί για να μας ορίσουν τη ζωή, ένα γενικό rewind-delete και κατόπιν νέα εγγραφή σε νέα καθαρή στέρεα βάση με δικούς μας όρους, ορισμούς και προυποθέσεις που χαρακτηρίζουν εσένα κι όχι το κοινωνικό σύνολο...
Έτσι σκέφτηκα να κάνω, με αρχή να φρεσκάρω το δωμάτιο με βάψιμο και αλλαγής διάθεσης. Το χρώμα... γκρί όπως και η ζωή. Η μήπως από τώρα και στο εξής να το λέω λευκό;